شاه بیت غزل عشق

اگر در تمام احساس بشر، یک غزل سروده شده باشد که در ردیف عشق نشسته باشد، تو شاه بیت آن غزلی.

و اگر در تمام آبی آسمان، یک پرنده، حس پرواز داشته باشد، به تنفس زلال تو می­ اندیشد.

و اگر در تک نت یک سمفونی بی­ انتها که ریشه در اوج همه ی مهربانی­ها دارد، ملودی ماندگاری به گوش جان بنشیند، تمام فراز و فرودش به تو ختم می­شود.

تو کیستی؟ تو چیستی؟

کیستی که عشق به نام تو که می رسد، شرمسار می­شود و احساس در بلندای پاکی­ ات، معبد می­سازد و شور، راست چشم ترا می گیرد و می رود تا بی نهایتی سبز و جان به اشارت انگشتت، می رود تا سرانجانم سرخ.

اگر رنگین کمان در انعکاس نمناک تو بروید، سرخی و سپیدی و سبزی­ اش را از تو وام می­گیرد.

زیبایی، بی ترنم خیس تو می خشکد.

شهامت، بی غیرت غریو تو می میرد.

شجاعت به نام تو مهر خورد و در رفتار تو تفسیر شد.

در بوسه گاه پای تو بود که «خاک به رقص آمد و چالاک شد».

شاه بیت غزل عشق، معنای سرخ حماسه، مفهوم عمیق ایمان.

کاش ترا بشناسد تاریخ. کاش ترا بفهمد نسل.

کاش با تو بجوشد، چشمه ی خورشید. کاش از تو یاد بگیرد، حماسه.

کاش مشق کند دل، سرمشق شیدایی ترا.

ای شهید.

به یاد همسنگر شهیدم شمس الله حیدریان- نصر 8